-
1 temperament
сущ.• настроение• темперамент* * *♂, Р. \temperamentu темперамент;\temperament ponosi kogoś кто-л. горячится* * *м, Р temperamentuтемпера́ментtemperament ponosi kogoś — кто́-л. горячи́тся
См. также в других словарях:
temperament — m IV, D. u, Ms. temperamentncie; lm M. y 1. «zespół stałych cech psychicznych człowieka charakteryzujących jego życie emocjonalne, sposób reagowania na bodźce zewnętrzne; stopień pobudliwości, siły i trwałości stanów uczuciowych» Burzliwy, gorący … Słownik języka polskiego
ponieść — dk XI, ponieśćniosę, ponieśćniesiesz, ponieśćnieś, ponieśćniósł, ponieśćniosła, ponieśćnieśli, ponieśćniesiony, ponieśćniósłszy ponosić ndk VIa, ponieśćnoszę, ponieśćsisz, ponieśćnoś, ponieśćsił, ponieśćnoszony 1. tylko dk «niosąc, dźwigając… … Słownik języka polskiego
krew — ż V, DCMs. krwi, W. krwi, blm 1. «płynna tkanka krążąca w układzie żył i tętnic kręgowców, składająca się z płynnego osocza i krwinek; dostarcza tkankom tlen z narządów oddechowych i zabiera dwutlenek węgla, rozprowadza substancje odżywcze i… … Słownik języka polskiego